Rozdział 3

Wychodzę z budynku, z którego dobiega głośna muzyka. Moje szpilki stukają o brukową kostkę. Jestem ubrana dosyć biednie. Na pierwszy rzut oka można zauważyć, że na inne rzeczy mnie nie stać. Pijana chwieję się i prawie przewracam, lecz w ostatniej chwili  łapię równowagę. Wyjmuję papierosa z torebki i staram się go odpalić, ale gaz w zapalniczce mi się skończył. Wkurzona wciskam to z powrotem do torebki i urywam ramiączko. Super... Schylam się i podnoszę swój dowód osobisty, krwistoczerwoną szminkę i parę nikomu niepotrzebnych rzeczy. Zrobiło mi się jakoś dziwnie i poczułam niepokój. Chciałam odwrócić się i spojrzeć za siebie, jednak nie zdążyłam. Coś, a raczej ktoś uderzył mnie w tył głowy. Straciłam przytomność zanim uderzyłam głową o ziemię.

Zrywam się gwałtownie z koca. Nie wiem czy to prawdziwe wspomnienie czy tylko wytwór wyobraźni. Spoglądam na drzwi. A co jeśli przespałam moment, w którym się otworzyły? Ogarnia mnie paniczny strach. Staram się uspokoić. Nie wychodzi mi to. Zrywam się na równe nogi i biegnę w ich stronę. Coś szeleści mi pod stopami. Podnoszę to. Jest to kolejny liścik.

"Ach spokojnie nie panikuj. Drzwi jeszcze się nie otworzyły. Została ci godzina. Miłego czekania.
Pozdrawiam, R.

PS. To nie był tylko sen..."

Wyjdę stąd! Ale spałam tylko niecałe dwie godziny? I skąd on wie co mi się śniło? To jest bardzie niż przerażające...Nie mając co robić, znów siadam na kocu. Urywam kawałek chleba i wkładam sobie go do ust. Rozmyślam nad swoim snem. Piłam, paliłam i byłam biedna. Cóż, co jeszcze wiem? Miałam ze sobą dowód osobisty, więc muszę być pełnoletnia. Popijam pieczywo wodą.
- Lepsze to niż nic...Super gadam do siebie... I dalej to robię. Ojć, zamknij się Silver.
Przeczesuję włosy palcami i przeciągam się, mimo, że nie jestem już śpiąca. Pakuję rzeczy do małego, ciemnego plecaka i zaczynam krążyć po pokoju. Boję się, że zostanę sama. Że umrę tu w samotności. Nie wiem kim jest R, ani kim jestem ja. Siadam pod drzwiami i wpatruję się w nie, jakby miały otworzyć się od samego patrzenia w nie. Wydają mi się dziwnie znajome. Wyglądają na stare. Odchodzi z nich zielona farba.

-Mamo! Mamo! Szukaj mnie!- wołam.
-Szukam, ale jesteś w tym tak dobra, że nie mogę cię znaleźć- odpowiada.
-Ale musisz! Bo jak nie to zostanę tu na zawsze!
Jestem schowana za zielonymi, drewnianymi drzwiami w swoim pokoju. 
-Buuu!- krzyknęła mama, a ja w odpowiedzi pisnęłam.

Wspomnienie rozmyło mi się przed oczyma, kiedy PRAWDZIWE drzwi się otworzyły. Znów leżałam na ziemi. Czyżbym usnęła? Obok mnie widnieje duży krwistoczerwony napis. Litery układały się w słowa "ŚPIOCH". Zrywam na nogi i przebiegam przez próg. W drugim pokoju przewracam się o coś. Sprawdzam o co. Na podłodze leży chłopak. Szturach go ramieniem, ale on nie dale żadnego znaku życia.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Znów króciutki rozdział, ale w przyszłym tygodniu będzie nn. Mam nadzieję, że się podoba. Liczę na szczere komentarze :)